Faza pustego gniazda jako wyzwanie dla duszpasterstwa rodzin

Abstract

Pope Francis, writing in the post-synod exhortation Amoris Laetitia on the subject of family difficulties, saw as one of the most important tasks for the Church to accompany spouses in crises, including those who experience the phase of an empty nest (Francis 2016, 235). This stage, distinguished by E. Duvall and other psychologists as a stage in the development of family life, starts at the moment when children leave the family home and undergo the process of separation from parents and full self-empowerment. The stage of an empty nest can be a difficult challenge for the marital relationship and individual well-being of the spouses. This involves a dramatic change in the role of parents and the reorganization of married life. Couples must at this stage learn a new style of living together, sharing and cooperating and rediscover each other. Therefore, it is also a considerable challenge and mission for the pastoral care of the Church towards marriages that are experiencing this stage. Accompanying the ecclesial community, which takes place through the pastoral care of the bond, cannot omit such an important space of family life. Therefore, the article aims to characterize the empty nest phase, highlight the most important factors supporting and hindering the experience of this stage, and attempt to formulate tasks for the pastoral care of families in the context of the papal document on family love Amoris Laetitia.

Papież Franciszek, podejmując w posynodalnej adhortagi Amoris laetitia tematykę trudności rodzinnych, dostrzegł jako jedno z ważnych zadań dla Kościoła towarzyszenie małżonkom w kryzysach, w tym także przeżywającym fazę pustego gniazda (Franciszek 2016, 235). Stadium to, wyróżnione przez E. Duvall i innych psychologów jako etap rozwoju życia rodziny rozpoczyna się w chwili, kiedy dzieci opuszczają dom rodzinny i przechodzą proces separacji od rodziców oraz pełnego usamodzielniania się. Etap pustego gniazda może być trudnym wyzwaniem dla relacji małżeńskiej i indywidualnego dobrostanu małżonków. Wiąże się to z dramatyczną zmianą roli rodzicielskiej oraz przeorganizowaniem życia małżeńskiego. Pary muszą na tym etapie nauczyć się nowego stylu współprzebywania, współdziałania i współdzielenia oraz na nowo odkryć siebie. Jest to zatem także niemałym wyzwaniem i misją dla pastoralnej troski Kościoła wobec małżeństw, które przeżywają owo stadium. Towarzyszenie wspólnoty eklezjalnej, dokonujące się przez duszpasterstwo więzi, nie może pominąć tak istotnej przestrzeni życia rodzinnego. Artykuł wobec tego stawia sobie za zadanie scharakteryzowanie fazy pustego gniazda, wyróżnienie najważniejszych faktorów wspierających i utrudniających przeżywanie tego etapu oraz podjęcie próby sformułowania zadań dla duszpasterstwa rodzin w świetle papieskiego dokumentu o miłości w rodzinie Amoris laetitia.