Die erzieherischen Umfelder und ihre Rolle im Rahmen der Erziehungsaufgaben

Abstract

Działalność duszpasterska i katechetyczna dotycząca dzieci i młodzieży jest w zasadzie przedłużeniem i uzupełnieniem tego, co młodemu pokoleniu winna przekazać rodzina. Ponieważ jednak rodzina, jako społeczność dynamiczna, ulega przemianom, które mogą okazać się niebezpieczne dla rozwoju w wierze przyszłych pokoleń, stąd nieodzowną jest troska Kościoła o porozumienie się z rodziną, ale i szkołą, kontakt i współpracę w dziedzinie formacji religijnej młodego pokolenia. Dlatego jest rzeczą ważną, aby te środowiska współdziałały ze sobą w formowaniu chrześcijańskiej postawy. Ta współpraca dokonuje się na zasadzie krążenia wartości, co oznacza, że istnieje pewna ciągłość przeżycia religijnego. Współcześnie jednak – zarówno w Polsce, jak i w wielu innych krajach – dostrzega się duży rozdźwięk w oddziaływaniu tych środowisk, co w konsekwencji prowadzi do pewnej dezorientacji i dwulicowości wśród katechizowanych. Dlatego też Kościół, świadomy swej odpowiedzialności za katechezę, powinien ułatwiać współpracę oraz dbać o zbieżność i ciągłość zasadniczego kierunku oddziaływania wychowawczego. Bez tej współpracy trudno mówić o skuteczności katechetycznego oddziaływania Kościoła. Dlatego w niniejszym artykule podjęto zagadnienie zadań wychowawczych, jakie stoją przed środowiskami wychowawczymi. Najpierw zostały wskazane zadania wychowawcze stojące przed Kościołem, a następnie wzajemne relacje i współpraca zachodzące pomiędzy trzema podstawowymi środowiskami wychowawczymi: rodziną, szkołą i Kościołem w ich wspólnym podejmowaniu zadań wychowawczych.