Streszczenie:
Niedostatecznie zbadanym tematem wśród orientalistów jest wkład melkitów W rozwój kultury arabskiej. Rzecz jasna problem ten należy rozpatrywać proporcjonalne do liczby, znaczenia i możliwości działania melkitów w państwach muzułmańskich. Ubogacenie arabskiej kultury ze strony melkitów dokonywało się poprzez działalność klasztorów, patriarchów i biskupów. Pod względem kulturowym prezentowaną epokę można by nazwać czasem transformacji. Niniejsza prezentacja jest też próbą odtworzenia chronologii arabizacji melkitów. Wiadomo bowiem, że począwszy od VII wieku chrześcijanie na Bliskim Wschodzie i w Egipcie wciągnięci zostali w silny wir arabizacji. Proces ten wzmacniało znaczenie języka arabskiego, który zaczął dominować w administracji i szkolnictwie. Dawne szkoły chrześcijańskie Antiochii, Aleksandrii i Edessy, rozumiane w szerszym sensie jako etos naukowy i kulturowy środowisk teologicznych, żyły wspomnieniem swojej dawnej świetności. W Vili i IX wieku klasztory św. Katarzyny na Synaju, św. Saby w Palestynie i św. Szymona Słupnika w Syrii próbowały jeszcze kultywować swoje tradycje greckie. Jednak kultura arabska przedostała się również do tych środowisk. Język arabski zaczął dominować najpierw wśród melkitów Bagdadu, a następnie w Mezopotamii i północnej Syrii.
Poza zaznaczonymi wyjątkami, licencja tej pozycji opisana jest jako Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Poland
