Wspólnota rodzinna w służbie wychowania

Abstract

The modem family has been beset by many profound changes, but is still recognised as the first setting for education. This diagnosis has provoked the author to present a few aspects connected with pedagogy of the family. Firstly, the right of the family to give education is essential, since it is connected with the transmission of hum an life; it is original and primary (with regard to the educational role of other institutions) on account of the uniqueness of the loving relationship between parents and children. Secondly, the family is a community of persons: of husband and wife, of parents and children, of relatives. The inner principle of this community, its strength and its final goal, is love. Without love the family is not a community of persons. It cannot live, grow nor perfect itself and cannot undertake the appropriate pedagogical tasks. The love between husband and wife and between members of the family puts the family in the forefront of the process of human developm ent and education. The educational exchange between parents and children is a bilateral process, in which each gives and receives. In addition to these characteristics, it cannot be forgotten that the upbringing a child starts from the conception, so the prenatal months and the first months of postnatal life are very important for a child’s development. Therefore, family pedagogical activity based on the respect of human dignity and strong family relationships is a precious gift offered by parents to children.

Współczesna rodzina mimo naznaczenia wieloma głębokimi przemianami, nadal jest uznawana za pierwsze miejsce wychowania. Niniejsza diagnoza sprowokowała autorkę niniejszego artykułu do zaprezentowania kilku aspektów pedagogiki rodziny. Po pierwsze, niezbędne jest zachowanie prawa rodziny do wychowania, gdyż jest ono związane z przekazywaniem życia ludzkiego; jest oryginalne i podstawowe (w stosunku do zadań wychowawczych innych instytucji) z racji wyjątkowości stosunku miłości łączącej rodziców i dzieci. Po drugie, rodzina jest wspólnotą osób: męża i żony, rodziców, dzieci i najbliższych krewnych. Wewnętrzną zasadą tej wspólnoty, jej siły i ostatecznego celu, je st miłość. Bez niej rodzina nie jest wspólnotą, to znaczy nie może żyć, rozwijać się i doskonalić, ani podejmować odpowiednich zadań pedagogicznych. Miłość łącząca męża i żonę oraz członków rodziny sytuuje rodzinę jako pierwszą instytucję w procesie rozwoju i wychowania człowieka. Wymiana wychowawcza między rodzicami i dziećmi jest procesem dwustronnym, w którym każdy daje i otrzymuje. Poza wskazanymi wcześniej zagadnieniami pedagogiki rodziny nie można zapominać, że wychowanie dziecka zaczyna się już od poczęcia, zatem miesiące prenatalne i pierwsze miesiące życia poporodowego są niezwykle ważne dla rozwoju człowieka. Dlatego rodzinna działalność pedagogiczna oparta na poszanowaniu godności osoby oraz silnych więziach rodzinnych jest cennym darem ofiarowanym dzieciom przez rodziców.