Die Auffassung der Glaubensquelle M. J. Seheebens im Licht der Tübinger Schule

Abstract

Powyższa refleksja ukazuje koncepcję źródła wiary w ujęciu Mateusza Józefa Scheebena w świetle katolickiej szkoły teologicznej z Tybingi. Źródło wiary zawężono tu do jej przedmiotu, czyli Objawienia zawartego w Piśmie św., Tradycji i Kościele, dlatego też analiza wiary samej w sobie (jako akt) nie została uwzględniona. Scheeben – wybitny niemiecki dogmatyk odnowionej teologii scholastycznej końca XIX w. – jakkolwiek nie zaliczany do żadnej ówczesnej orientacji teologicznej, to jednak w pewien sposób związany ze wszystkimi, okazuje się być pod pośrednim (poprzez szkołę Rzymską) i bezpośrednim wpływem szkoły z Tybingi. W kontekście kulturowych i teologicznych zmagań racjonalizmu z fideizmem (relacji między wiarą i rozumem, między Bogiem a światem), opierając się na dorobku teologów z Tybingi łączy metodę historyczną ze spekulacją i akcentuje teologię jako naukę (J.S. Drey, J.B. Hirscher, J.A Möhler). Teolog z Kolonii zrywa z wielowiekową zafałszowaną interpretacją dokumentów Soboru Trydenckiego, mówiących jakby o dwóch źródłach wiary (partim – partira.) i jednoznacznie wskazuje na jedno Objawienie, przybierające różne formy swojej ekspresji. Dlatego mówiąc o źródle wiary w swojej „Theologische Erkenntnislehre”, odwołuje się do Pisma św., Tradycji i Kościoła - rozumianych wyraźnie jako jedna całość. Koncepcja Tradycji u Scheebena jest bardzo bliska zasadzie Tradycji J.E. Kuhna. Chodzi tu zwłaszcza o takie ujęcie Tradycji jako źródła chrześcijańskiej wiary, które uzupełnia Pismo św. Z kolei Kościół jest przez Scheebena postrzegany jako dynamiczne źródło i norma wiary. Kościół zatem to przede wszystkim życie, i to o wymiarze pneumatologicznym, stąd tradycja kościelna u Scheebena – bazując na „Einheit in der Kirche” J .A Möhlera – jest aktualnym procesem życiowym.