Organismo y regeneración: el mito de un mundo sin enfermedad

Abstract

Z prawdy o stworzeniu człowieka wynika, iż został on powołany do życia, które nie ma końca. Ten transcendentny wymiar bytu człowieka może się jednak zagubić, jeśli będzie realizowany tylko w perspektywie ziemskiej skończoności. To ostatnie stawia dwa ważne pytania: czy jest to w ogóle możliwe i czy taki rodzaj życia byłby pożądany? Zakładając, iż byłoby to możliwe, nie powinno być jednak upragnione, gdyż w ten sposób zniszczyłoby wymiar osobowy naszego bytu. Przygodność ludzkiego bytu stawia konkretne wyzwania przed medycyną. Odpowiedź na nie zależy od sposobu rozumienia nauki. Dzisiaj naukę pojmuje się często nie w rozumieniu arystotelesowskim (poznanie i kontemplacja prawdy), lecz w znaczeniu technicznym, jako panowanie nad światem i dążenie do jego zmiany. To niesie dla człowieka konkretne niebezpieczeństwa w sferze moralności wraz z konsekwencjami społeczno-kulturalnymi. Człowiek nauki musi jednak uznawać pewne nieprzekraczalne granice: nie da się wyeliminować przygodności ludzkiego bytu oraz zredukować człowieka do roli przedmiotu służącego ratowaniu innych. Nauka nie może nas oszukiwać mitem świata pozbawionego cierpienia, chorób i śmierci. W konsekwencji medycyna ma nie tylko ludzi leczyć, ale także towarzyszyć człowiekowi w przypadku braku nadziei na powrót do zdrowia. Przykład Sokratesa może być paradygmatem relacji człowieka wobec życia i wobec śmierci.

From the truth about the creation of man it follows that man was called upon to live a life without an end. This transcendental dimension of man’s being, however, may be lost, if it is realized only in the perspective of earthly finiteness. This puts two important questions: is such a perspective possible at all, and would such a kind of life be desirable? Assuming that it would be possible, it should not, however, be desirable, because it would destroy the personal dimension of our being. The contingent character of the human being issues actual challenges to medicine. The response to them depends on the way science is understood. Today science is often understood not in the Aristotelian meaning (cognition and contemplation of the truth), but in the technical meaning, as ruling the world and trying to changing it. This carries actual dangers to man in the sphere of morality, along with socialcultural consequences. A man of science, however, has to recognize some impassable borders: the contingency of the human being cannot be eliminated, and man’s role cannot be reduced to that of an object saving others. Science cannot deceive us with the myth of the world devoid of suffering, illnesses and death. In consequence medicine not only is to heal people, but also to accompany man in the case when there is no hope of regaining his health. The example of Socrates may serve as a paradigm of man’s relation towards life and death.