Eine Frage der Barmherzigkeit. Das Gleichnis vom verlorenen Sohn (Lk 15,11-32)

Abstract

Przypowieść o synu marnotrawnym jest jedną z najbardziej znanych i popularnych przypowieści Jezusa. Wielu nazywa ją „przypowieścią o miłości ojca”, co lepiej koresponduje z tematem miłosierdzia. Ale czy ta przypowieść jest aż tak jasna? Jeśliby taka była, nie miałaby aż tak wielkiego echa – w muzyce, w literaturze, w malarstwie, w sztukach plastycznych, w kinie, w telewizji i w internecie. Znajduje się ona równie dobrze w Wyznaniach św. Augustyna jak i w powieści André Gide’a i w medytacjach Charlesa Péguy. Przed Wielkim Postem Kościół prawosławny obchodzi „Niedzielę Syna Marnotrawnego”. Przypowieść ta stanowi zatem część skarbca Kościoła i światowego dziedzictwa kulturowego; jest arcydziełem literatury i teologiczną latarnią morską. Przypowieści nie są dogmatami, ale ikonami. Choć w przypowieści o synu marnotrawnym jest zachowana różnica między Ojcem niebieskim a każdym ojcem ziemskim, to jednak Jezus sprawia, że możemy ujrzeć w niej niewidzialnego Boga. Cała Ewangelia jest interpretacją tej przypowieści, a ta ze swej strony streszcza Ewangelię. Ponieważ Jezus posługuje się przypowieściami w kontekście nadejścia Królestwa Bożego, dawanie im popaschalnego znaczenia nie jest ich zdradą, ale pogłębieniem. W ten sposób pytanie o miłosierdzie staje się sprawą dotyczącą wiary.