Ojcowie Kościoła i ubodzy. Świadectwo Cypriana, Ambrożego i Augustyna

Abstract

Historycy zajmujący się późną starożytnością stwierdzają niemal jednomyślnie, że troska o ubogich została zaprowadzona w świecie antycznym przez chrześcijaństwo. Dokumenty ukazują nam, że ochrona biednych i troska o nich przypadły w udziale przede wszystkim Kościołowi instytucjonalnemu. Święty Cyprian z Kartaginy (ok. 200-258), św. Ambroży z Mediolanu (339-397) i św. Augustyn z Hippony (354-430) okazywali troskę o ubogich jako chrześcijanie, ale jeszcze bardziej jako pełniący urząd biskupi. Ich posługa skłoniła ich do wyboru życia w dobrowolnym ubóstwie, przyjmowania na siebie odpowiedzialności, by ożywiać i organizować praktykowanie miłosierdzia w swoich wspólnotach. Ci trzej Ojcowie Kościoła, chociaż robili wszystko, by ulżyć biednym, to nie wymagali od bogatych, by całkowicie wyzbyli się swych dóbr pod pretekstem, że „łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne niż bogatemu wejść do królestwa niebieskiego” (Mt 19,24). Chociaż dostrzegali Chrystusa w ubogim, to nie beatyfikowali biednego z powodu samej biedy. Podzielali wizję społeczeństwa, w którym tak bogaci, jak i biedni są oceniani równo w kategoriach zbawienia, którym jest udział w życiu Chrystusa.