Warto prosić – uczniowie Jezusa i ich Bóg według Ojcze nasz

Abstract

Każdy motyw trzech pierwszych próśb Ojcze nasz da się zrozumieć na podstawie swojego starotestamentalnego tła i początków judaizmu. Trzy pierwsze prośby mają swoje ścisłe paralele w aramejskim Qaddish. Cała zawartość Ojcze nasz jest tradycyjna i nie stanowi o szczególnym charakterze wspólnoty uczniów Chrystusa. Jedynie sformułowanie tekstu, a więc kryterium zewnętrzne, nadaje mu wyjątkowy charakter. Literalne sformułowanie Ojcze nasz zostało określone przez Jezusa jako modlitwa, która identyfikuje jego uczniów, odróżnia ich od uczniów Jana Chrzciciela, od faryzeuszy, od uczonych w Piśmie i od pogan. Modlitwa ta ma za cel konsolidować wspólnotę uczniów wewnątrz i nadawać jej kontury na zewnątrz. Ojcze nasz powstało od początku jako istotny element jej tożsamości zbiorowej, niezależnie od faktu, czy byłoby odmawiane oddzielnie czy we wspólnocie. Ojcze nasz jest modlitwą prośby, która dostarcza prostego sposobu wyrazu temu, kto prosi Boga w ufnej wierze w Jego pomoc. Ktokolwiek modli się tak, jak Jezus nauczył tego swoich uczniów, może jedynie prosić, aby to Bóg sam uczcił Swoje imię, sprowadził Swoje królestwo i zrealizował Swoją wolę.