Abstract:
Autor uważa, że problem rozwiązania konfliktu między naukami humanistycznymi i teologią należał do najbardziej palących zagadnień XX wieku. Wiązał się on ze słynnym kryzysem związanym z modernizmem, który nie pozwalał w latach 60. XX w. podejmować odpowiednich studiów egzegetycznych. Hasło powrotu do źródeł w eklezjologii, patrystyce, liturgii, związane z nazwiskami takich teologów, jak: de Lubac, Congar, Daniélou, Chenu i wielu innych, powołanie licznych zakładów naukowych na Wydziale Teologii Instytutu Katolickiego w Paryżu miały zaradzić sekularyzmowi oraz pomóc pastoralistom stawić czoła pozostałościom pozytywizmu. W artykule autor powraca do starej kwestii „egzegeza krytyczna a dogmatyka” i pokazuje, jak ten problem rozwiązywano, szczególnie w krajach niemieckojęzycznych, gdzie podejmowano go w kontekście egzegezy protestanckiej przez teologów tej miary, co Balthasar, Rahner, Bultmann, Barth, Moltmann, Pannenberg, Metz, Kasper i in. Dalsza część artykułu jest poświęcona ukazaniu praktycznej strony dyskusji z egzegezą krytyczną, przeniesionej na teren sakramentologii, gdzie podejmuje się tematy realizmu i symbolizmu. Końcowa część artykułu przenosi tę dyskusję na teren teologii wiary i ontologii, z próbą rozwiązania pojawiających się problemów iluminizmu, poznania teologicznego i wiary eklezjalnej.
Except where otherwise noted, this item's license is described as Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Poland
